Όσοι δεν μπορούν να δουν πέρα από την μύτη και το πορτοφόλι τους, αδυνατούν ασφαλώς να συμπεριλάβουν στην ατζέντα τους και μια από τις μεσοπρόθεσμες, αλλά τις πιο θανάσιμα επικίνδυνες και ύπουλες επιπτώσεις της κρίσης. Την δραματική πτώση του δείκτη γεννήσεων, που ήδη και στις καλές μας εποχές ήταν ένα από τα χαμηλότερα όχι μόνο στην Ευρώπη αλλά και σε όλο τον αναπτυγμένο κόσμο. Την ακύρωση του ιδίου του μέλλοντος με άλλα λόγια.

Αν ήταν λοιπόν ένα επίδομα που θα άξιζε να διατηρηθεί, ακόμη και αν ο υπουργός υγείας, αυτός ο απίθανος και άσχετος επαρχιώτης πολιτικάντης, θα έπρεπε να χαστουκίσει τον εκπρόσωπο της τρόικας, (αν αυτός ήταν το πρόβλημα, όπως συνήθως μας λένε), αυτό θα ήταν το επίδομα τοκετού, για κάθε γυναίκα που θα έφερνε ένα καινούργιο παιδί στον κόσμο.

Το επίδομα αυτό καταργείται σήμερα με τον πιο υποκριτικό και τον πιο αστείο, αισχρό τρόπο. Αρχικά μειώνεται σε ικανό ποσοστό και ακολούθως ορίζεται ότι, το μειωμένο πλέον ποσό, θα χορηγείται μόνο στις γυναίκες εκείνες που γεννούν στο σπίτι. Μια πρακτική που έχει από δεκαετίες τώρα εξαλειφθεί με συνέπεια να χαθεί μαζί της και όλη εκείνη η πατροπαράδοτη τεχνική γνώση και οργάνωση που την καθιστούσε ασφαλή. Άρα το επίδομα δεν θα χορηγείται. Και ασφαλώς θα πρέπει να περιμένουμε μια σοβαρή αύξηση των επιπλοκών του τοκετού που θα γίνονται στο σπίτι. Να ξαναπούμε ότι η γνώση αυτή έχει από δεκαετίες χαθεί και δεν μπορεί να επιστρέψει με αυτόματο τρόπο.

Επιπλέον, ο προσδιορισμός της ιδίας συμμετοχής ενός ασφαλισμένου στο κόστος της ιδιωτικής κλινικής στο ύψος του 30%, προστιθέμενος στην ολική απώλεια του επιδόματος καθιστά το κόστος της γέννας απαγορευτικό. Και μάλιστα την στιγμή που τα μαιευτήρια του δημόσιου τομέα, μετά από μια 15ετία σκόπιμης υποβάθμισης τους, αδυνατούν να εξυπηρετήσουν στοιχειωδώς την μείζονα αυτή κοινωνική ανάγκη.

Οι προτεραιότητες των κυβερνώντων, οι προτεραιότητες της ίδιας της κοινωνίας μας τελικά, είναι αυτές που είναι. Χυδαίες και μικροπρεπείς. Η με κάθε κόστος καθυστέρηση της αφύπνισης, η με κάθε κόστος αναβολή της ειλικρινούς αντιμετώπισης των προβλημάτων, ακόμη και αν όλοι διαισθάνονται ότι, όταν τελικά αυτό θα πρέπει αναγκαστικά να γίνει, τα προβλήματα αυτά θα έχουν καταστεί πρακτικά άλυτα, βουνό και βάρος ασήκωτο.

Έχουμε σταματήσει πλέον να μετράμε λάθη και αρχίζουμε να λογαριάζουμε εγκλήματα. Εθνικά εγκλήματα.

'Αλλη μια υπερβολή, θα μου πείτε.

Ορος η απόλυση 7.000 επίορκων υπαλλήλων του Δημοσίου για τη δόση του Μαρτίου (ΒΗΜΑ τώρα)


Νοέμβριος 2012 (προφητικόν)

[...] Η ανυποχωρητη απαιτηση για απολυση δημοσιων υπαλληλων ειναι η πρωτη και μεχρι στιγμης η μονη πραγματικα σοβαρη παρεμβαση της Ευρωπης στο εσωτερικο της Ελλαδας, σε αμιγως πολιτικο επιπεδο. Σε αντιθεση με ολα τα υπολοιπα, που εχουν επιβληθει και που, απο την φυση τους, μπορουν λιγο πολυ να χαρακτηρισθουν ως συνθετη τεχνικη βοηθεια προς μια υπαναπτυκτη χωρα.

Οι Ευρωπαιοι συμμαχοι μας, εχουν κατανοησει πλεον οτι το προβλημα της χωρας και αρα και το δικο τους δεν θα λυθει αν δεν ξεδοντιαστει το πολιτικο συστημα και αν δεν εξαφανιστουν σταδιακα απο προσωπου γης οι ανυποληπτοι μαφιοζοι που το επανδρωνουν.

Γι' αυτο και θα επιμεινουν στις απολυσεις, επιδιωκοντας την υπονομευση της κομματοκρατιας και την πρωτη πραγματικα βαθια και ουσιαστικη μεταρρυθμιση, που δεν ειναι αλλη απο την καταργηση της σιωπηρης συμφωνιας τιμης μεταξυ των κομματων και της υπαλληλιας και το συνεπαγομενο ανοιγμα της πολιτικης στην κοινωνια, χωρις ορους συναλλαγης και εξαρτησης.

Την ημερα που θα απολυθει ο πρωτος υπαλληλος και θα καταρρευσει, εστω σε αρχικο συμβολικο επιπεδο, η μειζων εγγυηση της ανευ ορων μονιμοτητας, θα μπορεσουμε να μιλησουμε για το ξεκινημα της πορειας της ελληνικης κοινωνιας προς την χειραφετηση της. [...]

http://ermippos.blogspot.de/2012/11/blog-post_13.html

Ακόμη και οι ίδιοι οι τίτλοι των ειδήσεων δεν υποκρίνονται και έχουν περάσει σε μια σουρεαλιστική σφαίρα. Σπουδή στο ακατανόητο, στο πέρα από την λογική, σε αυτό που προκύπτει από την στιγμιαία θέση του κόσμου, απεξαρτημένη από κάθε κριτήριο και σύμβαση της κανονικότητας, είναι πλέον η ανάγνωση των εφημερίδων. Έχουμε αναψωθεί από το έδαφος και ιπτάμεθα. Πετάμε.


///Επίορκους δημοσίους υπαλλήλους αναζητά η κυβέρνηση
Επίορκους, υπαλλήλους που προσελήφθησαν με πλαστά στοιχεία και αδικαιολογήτως απόντες, αναζητά η κυβέρνηση προκειμένου να απαντήσει στις αιτιάσεις της τρόικας για απολύσεις. ///

Από την σημερινή ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Αυτοί που με τόση ευκολία μιλάνε για τον Τσάβες και τα κουσούρια του μου θυμίζουν κάτι άλλους που πιστεύουν ότι οι νυχτερίδες είναι πολύ δυστυχισμένα πλάσματα. Να μένουν όλη μέρα οι φουκαριάρες κρεμασμένες ανάποδα, με το κεφάλι κάτω και να είναι και τυφλές. Τραγωδία, τα καημένα τα ζωάκια.

Αυτοί που με τόσοι ευκολία ασχολούνται με τον Τσάβες και το είδος της δημοκρατίας στην Βενεζουέλα, (παραβλέποντας το πλαίσιο της Λατινικής Αμερικής), θα ήταν προτιμότερο και πιο παραγωγικό να ασχοληθούν με την Βενιζέλο, τις παρέες του και το είδος του κράτους δικαίου στην Ελλάδα, (λαμβάνοντας υπ΄όψη το πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης).

Νομίζω ότι, αν έκαναν σοβαρά το δεύτερο, που είναι πολιτική, δεν θα τους έμενε κουράγιο να κάνουν το πρώτο, που είναι διασκέδαση στα social media.

Το έγκλημα της μεταπολίτευσης είναι ο τεχνητή διάσπαση της ενιαίας έννοιας του λαού σε ένα συσσωμάτωμα που περιέχει δυο διακριτές οντότητες. Τον ιδιωτικό τομέα και την υπαλληλία. Το σύστημα λειτούργησε καλά, σε περιβάλλον αφθονίας πόρων, όμως, σήμερα, υπό τις ακραίες συνθήκες της χρεοκοπίας, η κατασκευασμένη αυτή διάκριση λαμβάνει πλέον φυσική υπόσταση και τείνει να οδηγήσει την χώρα σε πραγματικό εμφύλιο. Η στιγμή που μια σπίθα θα είναι αρκετή για να οδηγήσει σε καταστάσεις ασύλληπτες δεν είναι πολύ μακριά.

Από το χέρι του ιδιωτικού τομέα δεν περνάει απολύτως τίποτε. Η ίδια η πολιτική τάξη, η οποία τρέφεται και ευημερεί στο έδαφος της διάσπασης του λαϊκού σώματος, δεν πρόκειται ασφαλώς να κάνει κάτι που θα μπορούσε να οδηγήσει στην αυτοκατάργηση της.

Μόνο η ίδια η υπαλληλία μπορεί να δώσει την λύση. Με την παραίτηση της από την ασυλία της γραφειοκρατίας και της κακονομίας, την άρνηση του ανεύθυνου και την επιστροφή των δραματικών και άλυτων προβλημάτων που προκύπτουν στα γραφεία των πραγματικά υπεύθυνων, που δεν είναι άλλοι από τους ίδιους τους πολιτικούς.

Αν κάποια στιγμή οδηγηθούμε στην βία, -κάτι που όλοι λέμε ότι απευχόμαστε, αλλά αυτό δεν είναι αρκετό-, ας είναι τουλάχιστον αυτή η βία να απειλήσει στους πραγματικά υπεύθυνους. Αλλιώς θα σκοτωθούμε μεταξύ μας. Με τους πραγματικά ενόχους να συνεχίσουν να μας σώζουν από τα ασφαλή τους καταφύγια.

Ο πρωθυπουργός ταξιδεύει στην Τουρκία, με όλο σχεδόν το υπουργικό συμβούλιο στην συνοδεία του και 90 επιχειρηματίες, για να φέρει, λέει επενδύσεις.

Την ίδια ώρα η "εφορία του" εφαρμόζει αναγκαστικά μέτρα, δεσμεύει τραπεζικούς λογαριασμούς και στην ουσία κλείνει ντόπια παραγωγική επιχείρηση για κάποια αμφιλεγόμενη (πραγματικά αμφιλεγόμενη) οφειλή της.

Αξίζει να σημειωθούν δύο πράγματα και μάλιστα πολύ εμφατικά.

α) Με τα αναγκαστικά μέτρα το δημόσιο δεν θα κερδίσει απολύτως τίποτε, μια και τα ταμειακά διαθέσιμα της επιχείρησης είναι οριακά και μόλις επιτρέπουν την λειτουργίας της. Επιπλέον θα καταργήσει μερικές δεκάδες θέσεις εργασίας, από αυτές που περισσεύουν και θα ματαιώσει κάποιες αξιόλογες εξαγωγές.

β) Το ίδιο το κράτος χρωστά περίπου δέκα φορές τόσα στην επιχείρηση (αντιμεικενικά, όχι υπερβολές) από αυτά που της ζητά, με το μαχαίρι στο λαιμό. Αυτό το τελευταίο είναι που κάνει την μεγάλη διαφορά.

Και ο πρωθυπουργός αρμενίζει στον Βόσπορο.

Τα στοιχεία για την παραπάνω απίθανη υπόθεση στην διάθεση κάθε καλόπιστου δημοσιογράφου. Καλόπιστου, όμως.

Μιλούσα πριν λίγο με Γερμανό δημοσιογράφο, που με ρωτούσε πως είναι δυνατόν να λαμβάνονται στην Ελλάδα καθημερινά μέτρα, που προκαλούν δυστυχία και να στηρίζονται στην επίκληση του δημοσίου συμφέροντος. Το δημόσιο συμφέρον είναι η ευημερία και η προαγωγή της συλλογικότητας μου έλεγε.

Προσπάθησα να του εξηγήσω ότι, στην Ελλάδα, το δημόσιο συμφέρον υπηρετείται δια της προστασίας της ακεραιότητας του κράτους. Και ότι, σύμφωνα με τα ανώτατα δικαστήρια μας, στην Ελλάδα το κράτος διαθέτει δική του, αυτοτελή και αυθύπαρκτη νομική προσωπικότητα. Ούτε που καταλάβαινε.

Έμπειρος στα της Ανατολής, μου αντέτεινε ότι αυτό ισχύει στην Τουρκία και όχι στην Ευρώπη και ότι η Τουρκία προσπαθεί τώρα να το αλλάξει για να πάει μπροστά. Ούτε που καταλάβαινε.

Πολλοί ακούνε προειδοποιητικούς ισχυρισμούς, που ξεπερνούν την οικονομική σφαίρα και παραπέμπουν απευθείας και αμιγώς στην πολιτική, όπως για παράδειγμα αυτόν που λέει ότι το Σύνταγμα κουρελιάζεται και αντανακλαστικά πιστεύουν ότι πρόκειται για άλλη μια από τις λεκτικές υπερβολές που ξεστομίζονται για λόγους εντυπωσιασμού δεξιά και αριστερά.

Θεωρούν δε τόσο αυτονόητο το γεγονός ότι η Ελλάδα είναι από καιρό ένα ευρωπαϊκό κράτος, με σταθερό και εδραιωμένο δημοκρατικό καθεστώς, που ούτε τους περνά από το μυαλό ότι μπορεί να σημαίνει κάτι πολύ σημαντικό η διολίσθηση στον αυταρχισμό και ο, δήθεν για λόγους δημοσίου συμφέροντος, σταδιακός ακρωτηριασμός του κράτους δικαίου.

Για όλους αυτούς το ουσιώδες πρόβλημα είναι μόνον το οικονομικό και η επίλυση ή η άμβλυνση του, με κάθε μέσο, είναι αυτό που πρέπει πάση θυσία να πετύχουμε. Και παγιδεύονται έτσι στην παραμέληση του μέσου, παραβλέποντας την υποβάθμιση της δημοκρατίας..

Όταν η παραπάνω μοιραία πλάνη γίνει αντιληπτή, όμως, θα είναι πολύ αργά για να διορθωθεί οτιδήποτε. Και στην περίπτωση αυτή καμία βοήθεια των εταίρων μας δεν θα μπορεί να αποτρέψει τα δεινά που θα ακολουθήσουν. Μερικά δισεκατομμύρια ευρώ μπορεί, αν το θελήσουν οι ισχυρές χώρες, να πιστωθούν σε δευτερόλεπτα, με το πάτημα ενός κουμπιού, στον λογαριασμό της Τράπεζας της Ελλάδος. Δεν μπορεί να γίνει όμως το ίδιο για το φρόνημα, τους θεσμούς, την πίστη σε αυτούς και τις δόσεις κοινωνικής ειρήνης, που κάποια στιγμή θα διαπιστώσουμε εν θερμώ ότι μας λείπουν.

Αν δεν φοβάμαι τον Τσίπρα. περισσότερο από όσο φοβάμαι όλους τους άλλους, είναι επειδή ο φέρελπις αυτός νέος πολιτικός δεν διαφέρει στο παραμικρό από αυτούς. Μια από τα ίδια. Το ίδιο ελαφρύς, το ίδιο ανεύθυνος, το ίδιο αμαθής, το ίδιο αδιάφορος να μάθει, χωρίς καμία επίγνωση της βαρύτητας των λόγων του, χωρίς συναίσθηση της κολοσσιαίας ευθύνης που συνεπάγεται η ανάληψη μιας κορυφαίας διοικητικής ευθύνης.

Αν διαβάσει κανείς τα όσα βλακώδη και σχεδόν γελοία ξεστόμισε την Παρασκευή στην συνάντηση του με τους φαρμακάδες είναι σαν να διαβάζει τα ίδια, -με τρομακτική ακρίβεια τα ίδια-, με αυτά που έλεγε το 2003 ο Καραμανλής, το 2009 ο Παπανδρέου και το 2012 ο Σαμαράς. Κάτι σαν, δώστε στον λαό το ακριβό φάρμακο που δικαιούται, η υγεία δεν έχει κόστος, όσο και αν κοστίζει και άλλα τέτοια φαιδρά και ευτράπελα.

Όπως όλοι οι άλλοι πριν από αυτόν, έτσι και ο Τσίπρας πήρε την πολύ πετυχημένη συνταγή της μεταπολίτευσης στα χέρια και κίνησε κι αυτός με την σειρά του να δοξαστεί. Αν εκλεγεί θα δει εκείνη την στιγμή τι θα κάνει. Και αν πετύχει θα είναι καλά. Αν αποτύχει θα είναι πάλι καλά, ίσως μάλιστα ακόμη καλύτερα. Διότι εκτός των άλλων θα έχει εξοπλισθεί και με τα ισόβια προνόμια ενός πρώην πρωθυπουργού. Τα παραδείγματα άλλωστε είναι πολλά. Έπαθε τίποτε ο Καραμανλής που απέτυχε; Ή μήπως έπαθε ο Παπανδρέου; Μήπως θα πάθει ο Σαμαράς;

Ο λαός μας είναι ανεκτικός και γενναιόδωρος. Και αν πότε πότε αισθανθεί την φυσική ανάγκη για καθάρσεις και δικαιοσύνες και τέτοια, δεν ζητάει πλούσια τραπέζια και μεγάλα και ακριβά γεύματα. Για τέτοιους σκοπούς του φτάνει συνήθως λίγος Παπαγεωργόπουλος. Μια γιορτούλα και ξανά γρήγορα, πίσω στο πηγάδι.

[...] Δεν είναι δυνατόν κόμματα εξουσίας όπως η Νέα Δημοκρατία και κυρίως το ΠΑΣΟΚ να ετεροκαθορίζονται από την συμπεριφορά του ΣΥΡΙΖΑ.[...]

Πατρικές θωπίες προς ατακτήσαντα τέκνα, από τον Ιορδανίδη, στην σημερινή ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ. Όλα σωστά, αλλά κόμμα εξουσίας το ΠΑΣΟΚ;;;;;

Βλέποντας κάτι τέτοια βέβαια φτάνει κανείς να δικαιολογει τον Βενιζέλο. Όταν δεν έχουν καταλάβει τι έγινε ακόμη οι απέξω, που τα βλέπουν και πιο ψύχραιμα όσο νάναι τα πράγματα, πως περιμένουμε να συνειδητοποιήσει την ξεφτίλα και ο ίδιος ο δυστυχής Βαγγέλης, που στο κάτω κάτω είναι και παθώς ο άνθρωπος;

 Δείτε την κουβέντα που έγινε:
 
[...] «Σε μια χώρα όπου η ανεργία στους νέους έχει φθάσει σε απίστευτα επίπεδα, δεν αντιλαμβανόμαστε γιατί πρέπει να υπάρχει η δέσμευση του κατώτατου ημερομισθίου. Δώστε μας την ευκαιρία να προσλαμβάνουμε νέους με λιγότερα χρήματα, για να εργάζονται λιγότερες ώρες και λιγότερες ημέρες κάθε εβδομάδα» πρότεινε ο διευθύνων σύμβουλος της Barilla Hellas κ. Γιώργος Σπηλιόπουλος.

«Δεν είναι δική μου αρμοδιότητα. I will pass it through» απάντησε ο υπουργός Ανάπτυξης, εννοώντας ότι θα το διαβιβάσει στον υπουργό Εργασίας, για να ξεφύγει από την πίεση.

«Δηλαδή για τι επίπεδα μισθών μιλάτε;» ρώτησε ένας από τους υπηρεσιακούς παράγοντες που συμμετείχαν στη συνάντηση.

«Θα μπορούσαμε να καταβάλλουμε από 250 ως 300 ευρώ για ολιγόωρη απασχόληση τρεις ή τέσσερις ημέρες την εβδομάδα» συμφώνησαν οι οκτώ από τους 11 εκπροσώπους των πολυεθνικών, με επικεφαλής στη μακρά συζήτηση που έγινε τους μάνατζερ των εταιρειών Barilla, Bic Violex και Nestle.[...]

*************************

Και ρωτάω τώρα εγώ ο αφελής:

Άμα είναι να δίνουν 250-300 € για ολιγόωρη απασχόληση 3-4 μέρες της εβδομάδας, γιατί δεν δίνουν τον κανονικό μισθό για 8ωρη απασχόληση 5 μέρες την εβδομάδα;

Για να πάρουν διπλάσιους, θα μου πείτε.

Ναι, θα σας απαντήσω, αλλά τότε πως θα πέσει το κόστος, αφού αν πληρώνεις δύο, που δουλεύουν τετράωρο, με 300, είναι το ίδιο σαν να πληρώνεις έναν, που δουλεύει οκτάωρο με 600; Και οι πολυεθνικές δεν θέλουν να λύσουν το πρόβλημα της ανεργίας αλλά να μειώσουν το κόστος. Έτσι δεν είναι;

Μήπως έχει κάποιο λάκκο η φάβα;;;;;; Και τα 300 για τετράωρο θα γίνουν σε δυο τρεις μήνες 300 για δωδεκάωρο;

Αλλά μάλλον θα είναι κάτι που δεν καταλαβαίνουμε. Δεν μπορεί να έχουμε όλοι την ευφυία ενός Χατζηδάκη ή ενός στελέχους πολυεθνικής.

Τώρα που ο πρωθυπουργός μας και οι υπουργοί οικονομίας και ανάπτυξης συναντιώνται και τα λένε σε τακτική βάση και σε καλό κλίμα με τους "εκπροσώπους των πολυεθνικών", και μια και οι τελευταίοι ζητούν να μειωθούν οι μισθοί, ακόμη και στα 300 €, ώστε να μπορούν να ανταγωνίζονται οι δυστυχείς τα μεροκάματα στις χώρες της Ασίας, έχω να κάνω μια πρόταση.

Αντί να μειώσουν τους μισθούς εδώ γιατί δεν αρχίζουν να ζητούν αποδεικτικά επαρκούς ασφαλιστικής κάλυψης των εργατών των εργοστασίων της Ασίας, (όπως κάνουν με όλους τους εγχώριους κατασκευαστές), πριν αποδεχτούν προσφορές κινέζικων, ας πούμε, εταιρειών στις κρατικές προμήθειες ή πριν επιτρέψουν τις μαζικές αδασμολόγητες εισαγωγές.

Με τον τρόπο αυτό μπορεί και οι δικοί μας μισθοί να μην μειωθούν και το επίπεδο ζωής στα στρατόπεδα των σκλάβων της Ασίας να καλυτερέψει. Ωραία δεν θα ήταν;

Αλλά υπάρχει κάτι. Η Γερμανία είναι η μόνη ευρωπαική χώρα με θετικό εμπορικό ισοζύγιο με την Άπω Ανατολή και η Γαλλία, αν και αρνητική, δεν πάει και πολύ άσχημα. Έτσι λοιπόν καθορίζονται τα κριτήρια του παγκόσμιου εμπορίου.

Αντί για νέα δανεικά λοιπόν προς το νότο να ένα καλό πεδίο διαπραγμάτευσης με την θεία Μέρκελ. Και με την Apple και με όλους αυτούς.

Όσοι συσχετίζουν (ευθέως) την τραγωδία στην Λάρισα με την οικονομική κρίση αγνοούν την πολυπλοκότητα του κόσμου και είναι αφελείς.

Όσοι αγανακτούν (εξ ορισμού) με την συσχέτιση της τραγωδίας της Λάρισας με την οικονομική κρίση προσπερνούν άκριτα την πολυπλοκότητα του κόσμου και είναι απλοϊκοί.

Και οι δύο κατηγορίες αποτελούνται από ανθρώπους που αρνούνται να συνδιαλλαγούν με το περιβάλλον και να αναζητήσουν μια διαφορετική αλήθεια από την δική τους, άσχετα αν τελικά η οικονομική κρίση φταίει ή δεν φταίει για το θλιβερό συμβάν.

Είτε με τους μεν είτε με τους δε η οικονομική κρίση θα κείται πάντα πάνω από τις προκατασκευασμένες ερμηνείες, θα είναι εδώ και θα κάνει το δικό της πάρτι.

Πολλοί ακούνε προειδοποιητικούς ισχυρισμούς, που ξεπερνούν την οικονομική σφαίρα και παραπέμπουν απευθείας και αμιγώς στην πολιτική, όπως για παράδειγμα αυτόν που λέει ότι το Σύνταγμα κουρελιάζεται και αντανακλαστικά πιστεύουν ότι πρόκειται για άλλη μια από τις λεκτικές υπερβολές που ξεστομίζονται για λόγους εντυπωσιασμού δεξιά και αριστερά.

Θεωρούν δε τόσο αυτονόητο το γεγονός ότι η Ελλάδα είναι από καιρό ένα ευρωπαϊκό κράτος, με σταθερό και εδραιωμένο δημοκρατικό καθεστώς, που ούτε τους περνά από το μυαλό ότι μπορεί να σημαίνει κάτι πολύ σημαντικό η διολίσθηση στον αυταρχισμό και ο, δήθεν για λόγους δημοσίου συμφέροντος, σταδιακός ακρωτηριασμός του κράτους δικαίου.

Για όλους αυτούς το ουσιώδες πρόβλημα είναι μόνον το οικονομικό και η επίλυση ή η άμβλυνση του, με κάθε μέσο, είναι αυτό που πρέπει πάση θυσία να πετύχουμε. Και παγιδεύονται έτσι στην παραμέληση του μέσου, παραβλέποντας την υποβάθμιση της δημοκρατίας..

Όταν η παραπάνω μοιραία πλάνη γίνει αντιληπτή, όμως, θα είναι πολύ αργά για να διορθωθεί οτιδήποτε. Και στην περίπτωση αυτή καμία βοήθεια των εταίρων μας δεν θα μπορεί να αποτρέψει τα δεινά που θα ακολουθήσουν. Μερικά δισεκατομμύρια ευρώ μπορεί, αν το θελήσουν οι ισχυρές χώρες, να πιστωθούν σε δευτερόλεπτα, με το πάτημα ενός κουμπιού, στον λογαριασμό της Τράπεζας της Ελλάδος. Δεν μπορεί να γίνει όμως το ίδιο για το φρόνημα, τους θεσμούς, την πίστη σε αυτούς και τις δόσεις κοινωνικής ειρήνης, που κάποια στιγμή θα διαπιστώσουμε εν θερμώ ότι μας λείπουν.