Αν δεν φοβάμαι τον Τσίπρα. περισσότερο από όσο φοβάμαι όλους τους άλλους, είναι επειδή ο φέρελπις αυτός νέος πολιτικός δεν διαφέρει στο παραμικρό από αυτούς. Μια από τα ίδια. Το ίδιο ελαφρύς, το ίδιο ανεύθυνος, το ίδιο αμαθής, το ίδιο αδιάφορος να μάθει, χωρίς καμία επίγνωση της βαρύτητας των λόγων του, χωρίς συναίσθηση της κολοσσιαίας ευθύνης που συνεπάγεται η ανάληψη μιας κορυφαίας διοικητικής ευθύνης.

Αν διαβάσει κανείς τα όσα βλακώδη και σχεδόν γελοία ξεστόμισε την Παρασκευή στην συνάντηση του με τους φαρμακάδες είναι σαν να διαβάζει τα ίδια, -με τρομακτική ακρίβεια τα ίδια-, με αυτά που έλεγε το 2003 ο Καραμανλής, το 2009 ο Παπανδρέου και το 2012 ο Σαμαράς. Κάτι σαν, δώστε στον λαό το ακριβό φάρμακο που δικαιούται, η υγεία δεν έχει κόστος, όσο και αν κοστίζει και άλλα τέτοια φαιδρά και ευτράπελα.

Όπως όλοι οι άλλοι πριν από αυτόν, έτσι και ο Τσίπρας πήρε την πολύ πετυχημένη συνταγή της μεταπολίτευσης στα χέρια και κίνησε κι αυτός με την σειρά του να δοξαστεί. Αν εκλεγεί θα δει εκείνη την στιγμή τι θα κάνει. Και αν πετύχει θα είναι καλά. Αν αποτύχει θα είναι πάλι καλά, ίσως μάλιστα ακόμη καλύτερα. Διότι εκτός των άλλων θα έχει εξοπλισθεί και με τα ισόβια προνόμια ενός πρώην πρωθυπουργού. Τα παραδείγματα άλλωστε είναι πολλά. Έπαθε τίποτε ο Καραμανλής που απέτυχε; Ή μήπως έπαθε ο Παπανδρέου; Μήπως θα πάθει ο Σαμαράς;

Ο λαός μας είναι ανεκτικός και γενναιόδωρος. Και αν πότε πότε αισθανθεί την φυσική ανάγκη για καθάρσεις και δικαιοσύνες και τέτοια, δεν ζητάει πλούσια τραπέζια και μεγάλα και ακριβά γεύματα. Για τέτοιους σκοπούς του φτάνει συνήθως λίγος Παπαγεωργόπουλος. Μια γιορτούλα και ξανά γρήγορα, πίσω στο πηγάδι.