Το έγκλημα της μεταπολίτευσης είναι ο τεχνητή διάσπαση της ενιαίας έννοιας του λαού σε ένα συσσωμάτωμα που περιέχει δυο διακριτές οντότητες. Τον ιδιωτικό τομέα και την υπαλληλία. Το σύστημα λειτούργησε καλά, σε περιβάλλον αφθονίας πόρων, όμως, σήμερα, υπό τις ακραίες συνθήκες της χρεοκοπίας, η κατασκευασμένη αυτή διάκριση λαμβάνει πλέον φυσική υπόσταση και τείνει να οδηγήσει την χώρα σε πραγματικό εμφύλιο. Η στιγμή που μια σπίθα θα είναι αρκετή για να οδηγήσει σε καταστάσεις ασύλληπτες δεν είναι πολύ μακριά.

Από το χέρι του ιδιωτικού τομέα δεν περνάει απολύτως τίποτε. Η ίδια η πολιτική τάξη, η οποία τρέφεται και ευημερεί στο έδαφος της διάσπασης του λαϊκού σώματος, δεν πρόκειται ασφαλώς να κάνει κάτι που θα μπορούσε να οδηγήσει στην αυτοκατάργηση της.

Μόνο η ίδια η υπαλληλία μπορεί να δώσει την λύση. Με την παραίτηση της από την ασυλία της γραφειοκρατίας και της κακονομίας, την άρνηση του ανεύθυνου και την επιστροφή των δραματικών και άλυτων προβλημάτων που προκύπτουν στα γραφεία των πραγματικά υπεύθυνων, που δεν είναι άλλοι από τους ίδιους τους πολιτικούς.

Αν κάποια στιγμή οδηγηθούμε στην βία, -κάτι που όλοι λέμε ότι απευχόμαστε, αλλά αυτό δεν είναι αρκετό-, ας είναι τουλάχιστον αυτή η βία να απειλήσει στους πραγματικά υπεύθυνους. Αλλιώς θα σκοτωθούμε μεταξύ μας. Με τους πραγματικά ενόχους να συνεχίσουν να μας σώζουν από τα ασφαλή τους καταφύγια.