Όσοι δεν μπορούν να δουν πέρα από την μύτη και το πορτοφόλι τους, αδυνατούν ασφαλώς να συμπεριλάβουν στην ατζέντα τους και μια από τις μεσοπρόθεσμες, αλλά τις πιο θανάσιμα επικίνδυνες και ύπουλες επιπτώσεις της κρίσης. Την δραματική πτώση του δείκτη γεννήσεων, που ήδη και στις καλές μας εποχές ήταν ένα από τα χαμηλότερα όχι μόνο στην Ευρώπη αλλά και σε όλο τον αναπτυγμένο κόσμο. Την ακύρωση του ιδίου του μέλλοντος με άλλα λόγια.

Αν ήταν λοιπόν ένα επίδομα που θα άξιζε να διατηρηθεί, ακόμη και αν ο υπουργός υγείας, αυτός ο απίθανος και άσχετος επαρχιώτης πολιτικάντης, θα έπρεπε να χαστουκίσει τον εκπρόσωπο της τρόικας, (αν αυτός ήταν το πρόβλημα, όπως συνήθως μας λένε), αυτό θα ήταν το επίδομα τοκετού, για κάθε γυναίκα που θα έφερνε ένα καινούργιο παιδί στον κόσμο.

Το επίδομα αυτό καταργείται σήμερα με τον πιο υποκριτικό και τον πιο αστείο, αισχρό τρόπο. Αρχικά μειώνεται σε ικανό ποσοστό και ακολούθως ορίζεται ότι, το μειωμένο πλέον ποσό, θα χορηγείται μόνο στις γυναίκες εκείνες που γεννούν στο σπίτι. Μια πρακτική που έχει από δεκαετίες τώρα εξαλειφθεί με συνέπεια να χαθεί μαζί της και όλη εκείνη η πατροπαράδοτη τεχνική γνώση και οργάνωση που την καθιστούσε ασφαλή. Άρα το επίδομα δεν θα χορηγείται. Και ασφαλώς θα πρέπει να περιμένουμε μια σοβαρή αύξηση των επιπλοκών του τοκετού που θα γίνονται στο σπίτι. Να ξαναπούμε ότι η γνώση αυτή έχει από δεκαετίες χαθεί και δεν μπορεί να επιστρέψει με αυτόματο τρόπο.

Επιπλέον, ο προσδιορισμός της ιδίας συμμετοχής ενός ασφαλισμένου στο κόστος της ιδιωτικής κλινικής στο ύψος του 30%, προστιθέμενος στην ολική απώλεια του επιδόματος καθιστά το κόστος της γέννας απαγορευτικό. Και μάλιστα την στιγμή που τα μαιευτήρια του δημόσιου τομέα, μετά από μια 15ετία σκόπιμης υποβάθμισης τους, αδυνατούν να εξυπηρετήσουν στοιχειωδώς την μείζονα αυτή κοινωνική ανάγκη.

Οι προτεραιότητες των κυβερνώντων, οι προτεραιότητες της ίδιας της κοινωνίας μας τελικά, είναι αυτές που είναι. Χυδαίες και μικροπρεπείς. Η με κάθε κόστος καθυστέρηση της αφύπνισης, η με κάθε κόστος αναβολή της ειλικρινούς αντιμετώπισης των προβλημάτων, ακόμη και αν όλοι διαισθάνονται ότι, όταν τελικά αυτό θα πρέπει αναγκαστικά να γίνει, τα προβλήματα αυτά θα έχουν καταστεί πρακτικά άλυτα, βουνό και βάρος ασήκωτο.

Έχουμε σταματήσει πλέον να μετράμε λάθη και αρχίζουμε να λογαριάζουμε εγκλήματα. Εθνικά εγκλήματα.

'Αλλη μια υπερβολή, θα μου πείτε.